Απόγευμα στο Θέατρο Πρόβα. Συνάντηση με τη Μαίρη Ραζή, την ηθοποιό με τις θεατρικές και τηλεοπτικές επιτυχίες, τον ιθύνοντα νου του θεάτρου, την πιο γλυκιά mastermind που έχουμε συναντήσει. Η παράσταση «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» που τρέχει αυτή την περίοδο, το έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη, η καινούργια θεατρική πρόταση και το «άλλο» παιδί της, το ίδιο το θέατρο Πρόβα, που γίνεται τριάντα οκτώ ετών φέτος. Μια κουβέντα με έναν σπουδαίο άνθρωπο. Πολλά ευχαριστώ στην Αλίκη Δανάλη, η οποία φρόντισε να γίνει αυτή η συνέντευξη.

Ξεκινάμε από τα «Τέσσερα πόδια του τραπεζιού». Μαθαίνω ότι είναι Καμπανελλική χρονιά αυτή που διανύουμε.
Ναι, είναι τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Από κει πήρατε την ευκαιρία και είπατε να κάνετε πράγματα.
Όχι. Εμείς το είχαμε αποφασίσει ένα χρόνο πριν, χωρίς να ξέρουμε ότι είναι το έτος Καμπανέλλη. Και η επιλογή μας συνέπεσε με τον εορτασμό των εκατό χρόνων από τη γέννησή του.

Και το συγκεκριμένο έργο; Πώς το διαλέξατε;
Το συγκεκριμένο έργο… Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι είναι το καλύτερό του… Το θεωρώ ανώτερο κι από την «Αυλή των θαυμάτων»… Θα σας πω γιατί. Γιατί αυτό το έργο έχει τις αβυσσαλέες σχέσεις που υπάρχουν μέσα στις οικογένειες, στα σόγια, ανάμεσα στ’ αδέλφια και έχουν μία οικουμενικότητα τα μηνύματα που περνάει το κείμενο αυτό. Και γι’ αυτό το επέλεξα. Γιατί δεν είναι «ελληνικό» μόνο. Αυτό το έργο μπορεί να παιχτεί σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Πρόκειται για μία ιστορία επτά αδελφών που διεκδικούν μία πολύ μεγάλη επιχείρηση. Και διεκδικούν ποιος θα πάρει την προεδρία του διοικητικού συμβουλίου. Και υπάρχει ο πατέρας του, ο οποίος είναι εκατό – ούτε ξέρουμε πόσο χρονών – που δεν καταλαβαίνει, αλλά έχει το 51% των μετοχών! (γελάει) Οπότε τα παιδιά πρέπει να κρατήσουν τον μπαμπά ζωντανό. Μάλιστα, σε κάποια στιγμή του έργου, ο Κώστας λέει «Όσο ζω εγώ, ο μπαμπάς δεν πρόκειται να πεθάνει»! Και αφού τρώγονται… είναι μία σάτιρα, μία σπαρταριστή κωμωδία και συμβαίνουν πράγματα με πολύ κωμικό τρόπο… Ο συγγραφέας καταθέτει αιχμηρά ζητήματα και προβληματισμούς της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ το έγραψε το 1978.

Σας συγκλονίζει το πόσο επίκαιρο είναι το έργο;
Με συγκλονίζει και με στενοχωρεί. Όλοι έχουμε σόγια, όλοι έχουμε αδέλφια. Είναι σπάνιο να δεις σήμερα αγαπημένα αδέλφια. Τρώγονται μεταξύ τους. Συμφέροντα, κληρονομιές… υπάρχουν όλα αυτά.

Πόσο κράτησαν οι πρόβες;
Κοιτάξτε… Το έργο το ανεβάσαμε τον Μάιο…

Ναι, είναι η δεύτερη χρονιά αυτή εδώ.
Ναι. Είχαμε (γελάει) ξεκινήσει πρόβες Γενάρη. Τέσσερις μήνες! Εκτός του ότι είμαστε οκτώ άτομα επί σκηνής – έχουμε επιχορηγηθεί για το έργο αυτό – οι πρόβες γίνονταν σαν οδοντωτός Καλαβρύτων. Κολλούσε Covid ο ένας, ύστερα κολλούσε ο άλλος. Αλλά επειδή είμαστε όλοι στη σκηνή, εκτός από δύο ντουέτα, ήταν πολύ δύσκολο να κάνουμε πρόβα όταν έλειπε κάποιος. Παίξαμε δώδεκα παραστάσεις εδώ στο Θέατρο Πρόβα, μετά παίξαμε στο Παλιό Πανεπιστήμιο, άλλες τόσες παραστάσεις. Περιοδεύσαμε στην πατρίδα του, τη Νάξο. Παίξαμε στο Αττικό Άλσος. Στο Θέατρο Γαλατσίου. Στις φυλακές του Ωρωπού, που ήταν μία τρομερή εμπειρία. Στην Κηφισιά, στο Αιγάλεω – στο θέατρο Αλέξης Μινωτής. Παίξαμε παντού, αν και το καλοκαίρι δεν κάνουμε περιοδείες. Αλλά μας το ζητούσαν. Και έτσι το ξεκινήσαμε και φέτος. Ξεκινήσαμε 5 Νοεμβρίου.

Έχετε κάτι άλλο κατά νου για μετά;
Βεβαίως. Ξεκινάμε στις 6 Γενάρη του 2023, γι’ αυτό και σταματάμε με αυτή την παράσταση στις 27 Δεκέμβρη. Για να πάμε στις τελικές πρόβες. Έχουμε ξεκινήσει. Ανεβάζουμε το «Η κυρία δεν πενθεί», του Κώστα Μουρσελά. Γνωστός και σπουδαίος Έλληνας συγγραφέας. Και φίλος μας. Ερχόταν και παρακολουθούσε όλες τις παραστάσεις. Και στενοχωριέμαι που έφυγε από κοντά μας. Ο κόσμος τον ξέρει από το «Εκείνος κι εκείνος», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά». Ανεβάζουμε λοιπόν κείμενά του. Είναι μία ομάδα ηθοποιών που εναλλάσσονται στους ρόλους, με έναν κεντρικό άξονα, μία σύνθεση μονοπράκτων που έχει γράψει. Από αυτά κάναμε μία επιλογή, να έχει ροή το ένα με το άλλο, να μην διακόπτεται η δράση. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, μία άγνωστη πλευρά του Κώστα Μουρσελά, έχει πολλά χρόνια να παιχτεί. Αυτή η εναλλαγή ρόλων μου αρέσει πολύ. Με τρελαίνει να υποδύομαι διάφορους ρόλους και το έχω κάνει στο παρελθόν. Αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους ηθοποιούς.

Σκέφτεστε να πάει αυτό εδώ μέχρι των Βαΐων;
Θα πάει! Και μάλιστα σκεφτόμαστε να κάνουμε και κάποιες παραπέρα εμφανίσεις.

Φέτος, που το έργο το πήγατε βόλτα, σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και επειδή είστε μπαρουτοκαπνισμένη ηθοποιός και πάντα μάχιμη… Σας συγκινούν τα μπουλούκια;
Όχι! (γελάει) Εμένα μου αρέσει να είμαι εδώ μέσα. Είχα παρά πολλά χρόνια να βγω περιοδεία. Οι παλιοί μπουλουκτσήδς… τους θαυμάζω, όπως θαυμάζω και τους σύγχρονους ηθοποιούς, που κάνουν πενήντα-εξήντα παραστάσεις. Εγώ τριάντα έκανα και… Δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό, να μαζεύεις από το ένα μέρος, να πηγαίνεις στο άλλο. Για τη συγκεκριμένη περιοδεία όμως το θέλαμε. Είχαμε δυόμισι χρόνια να παίξουμε… Μας είδε και κόσμος που δεν ερχόταν στο Θέατρο Πρόβα. Γιατί το Πρόβα έχει ένα συγκεκριμένο κοινό. Τώρα ανεβάζουμε μία παράσταση με οκτώ άτομα. Του Μουρσελά είναι με επτά άτομα. Είναι μία παραγωγή μεγάλη. Εκτός αυτού το Θέατρο Πρόβα είναι ένα μικρό θέατρο και πάντα κρατάμε χαμηλούς τόνους στο τι θα κάνουμε. Επίσης, υπάρχουν ηθοποιοί που δεν θέλουν να κάνουν τηλεόραση, μόνο θέατρο. Ξέρετε, μπορεί να τρελαινόμαστε με την τηλεόραση και να αποτελεί η ίδια επιπλέον έσοδο και ο ηθοποιός να είναι πιο αναγνωρίσιμος και να κόβει επιπλέον εισιτήρια στο θέατρο… Όμως η τηλεόραση ΔΕΝ είναι θέατρο. Ένας άξιος ηθοποιός, που κάνει τηλεόραση, δεν μπορεί να κάνει τα χιλιόμετρα που κάνει ένας ηθοποιός του θεάτρου. Και χαίρομαι παρά πολύ που κάποιοι θεατρικοί ηθοποιοί αποφάσισαν να υπηρετούν την τηλεόραση. Είναι καλό, ανεβαίνει ο πήχης της υποκριτικής στην τηλεόραση. Είναι ενδιαφέρον…

Εγώ θα ξαναγυρίσω εδώ, στο Θέατρο Πρόβα. Γιορτάζει φέτος τριάντα οκτώ χρόνια. Και είναι δικό σας παιδί.
Ναι…

Το σκέφτεστε καμιά φορά;
Τώρα, έτσι που μου είπατε, συγκινούμαι. Θέλω να κλαίω. Δεν το σκέφτομαι. Τώρα που μου το λέτε το σκέφτομαι. Κατεβαίνω τις σκάλες, βλέπω τις παλιές φωτογραφίες και σκέφτομαι «Αυτά τα κάναμε εμείς»; Ψηφιοποιήσαμε ένα μεγάλο μέρος του αρχείου μας, γιατί δεν πρέπει να μένουν στα συρτάρια αυτά. Πρέπει να παίρνουν κουράγιο όλοι οι νέοι άνθρωποι από αυτό εδώ. Να πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Εμάς μας γεμίζει υπερηφάνεια και δύναμη. Αν πιστεύεις και δουλεύεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάρεις την κατάθεσή σου, τους τόκους σου πίσω. Με έντιμο τρόπο και σεβασμό προς το κοινό.

Η δουλειά είναι ο δρόμος, έτσι;
Το οδοιπορικό έχει σημασία. Ξέρετε, εγώ θα μπορούσα να μην δουλεύω πια. Αλλά δεν είναι του χαρακτήρα μου αυτό. Εγώ θέλω να είμαι μέσα στην τέχνη μου. Με κρατά νέα και στα μυαλά και στο σώμα.

Ποια η κινητήρια δύναμη πίσω απ’ όλο αυτό;
Μου αρέσει! Είναι κάτι που θέλω. Είμαι λυσσασμένη με το θέατρο. Και να σας πω και κάτι. Ενώ έχω τη δραματική σχολή «Πρόβα», ενώ έχω ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία, τη διδασκαλία, εκείνο που μου αρέσει πιο πολύ απ’ όλα είναι να παίζω! Όχι ότι τα άλλα δεν μου αρέσουν, αλλά αυτό που με κάνει κάθε βράδυ να έχω μόνιμη επαφή με το κοινό… Όπως μου αρέσει και η τηλεόραση. Μου αρέσει να παίζω. Ο σύζυγός μου με ρωτά «Γιατί κάνεις τόσα πράγματα; Πήγαινε ξεκουράσου»! Αν το κάνω αυτό για μια βδομάδα, θα μαραζώσω.

Και εκείνος όμως είναι υπερήφανος για σας.
Ναι. Και κάνει και αυτός πολλά πράγματα. Είναι ένας διανοούμενος που γράφει, παίζει, σκηνοθετεί, ασχολείται με την ποίηση…

Τι είναι αυτό από το θέατρο που αγαπάτε πιο πολύ και τι είναι αυτό, αν υπάρχει, που αν έλειπε θα ήσαστε καλύτερα;
Τι αγαπώ… Την κόρη μου. Την Κοραλία Τσόγκα. Είμαι ευτυχισμένη που κάνει από μόνη της καριέρα, γράφει, σκηνοθετεί, διευθύνει το εργαστήριο για παιδιά που έχουμε εδώ, διδάσκει σε μία δομή στο Χαϊδάρι… Αλλά από μωρό είναι μέσα στα θέατρα, το παίρναμε μαζί μας, για να μας φέρνει γούρι. Για το άλλο θέμα… δύσκολη η ερώτησή σας… Θα έπρεπε να λείπει η ασέβεια… Θα έπρεπε να υπάρχουν άνθρωποι που να έχουν σεβασμό, αλληλοσεβασμό, αφοσίωση για αυτό που κάνουν και να μην είναι αποκλειστικός τους στόχος η εμπορευματοποίηση του επαγγέλματος. Η αγένεια, οι παρενοχλήσεις… Και μόνο η υποψία που έχει ο θεατής… Το κοινό επηρεάζεται. Και είναι κρίμα καλλιτέχνες που μας έκαναν τόσα δώρα, να έχουν τέτοιο φινάλε. Και από την άλλη, οι ηθοποιοί να μην είναι ραγιάδες… Πριν το δικό μου θέατρο έχω παίξει σε δεκάδες σκηνές, με πολύ κόσμο. Με τον Covid και τους εγκλεισμούς έχουν αλλάξει τα πράγματα.

Πηγή : https://www.noizy.gr/cinema-theatre/interviews/mairi-razi-synentefksi