Θεατρόφιλοι και καλόγουστο κοινό…
Ἀναρτήθηκε στὶς 12/09/2019 ἀπὸ τὸν/τὴν kbouras

Στο Θέατρο ΠΡΟΒΑ σπεύστε!!!! Ελίζε Βιλκ «Η μέση διάρκεια ζωής ενός πλυντηρίου», σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη και ερμηνεία Μαίρη Ραζή, Σωτήρη Τσόγκα και Κωνσταντίνας Κουτουλάκη. Μια παράσταση για γέλια και για κλάμματα, για προβληματισμούς αλλά και για διασκέδαση, αμιγή ψυχαγωγία. Μόνον πολύ καλοί και έμπειροι ηθοποιοί μπορούν να επιτύχουν αυτόν τον άθλο. Η Μαίρη Ραζή για πολλοστή φορά άξια για βραβείο ερμηνείας, πολυεπίπεδης και πολυπρισματικής. Αυτή η γυναίκα μπορεί να δώσει ζωή και σε ένα …σκουπόξυλο!!! Λέμε τώρα… Μεταφορικώς ομιλώντες, πάντοτε.

Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα

Περιμένω με αγωνία και την επίσημη πρεμιέρα (Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου) για να φάω κωνσταντινοπολίτικα πικάντικα κεφτεδάκια δια χειρός της πολυτάλαντης Μαίρης Ραζή. Εσείς μπορείτε να παραγγείλετε τη δική σας προτίμηση. Φτιάχνει και …γαρδούμπα και κοκορέτσι.

Αστειεύομαι φυσικά. Γιατί κάθε φορά που πάω στο Θέατρο Πρόβα κι ανεβαίνω εκείνη τη στριφογυριστή ξύλινη σκάλα νιώθω πως πηγαίνω σπίτι μου κι ετοιμάζομαι να απολαύσω ένα ζεστό τσάι με μια ξεχωριστή (πάντα!!!) παράσταση. Γιατί ο Σωτήρης Τσόγκας είναι σπουδαγμένος στο περίφημο Max Reinhardt Seminar κι έχει «μύτη». Ξέρει να ξεχωρίζει το πρώτο θεατρικό πράγμα από τα ρετάλια και τα δευτερο-τρίτης διαλογής απολειφάδια. [Ονόματα δεν λέμε – οικογένειες (θεατρικές) δεν θίγουμε].

Αυτή τη φορά παραξενεύτηκα. Γιατί για λίγα λεπτά φοβήθηκα πως θα απολαύσω την ανυπόφορη μονοτονία της μικροαστικής παρακμιακής ζωής όπως την σατιρίζουν τα δευτεροκλασάτα σκετς για συνοικιακές εκδηλώσεις. Γρήγορα όμως το θέαμα απογειώθηκε. Χάρη στο μπρίο και στην πρόσθετη εσωτερική ενδυνάμωση και των τριών εξαίρετων πρωταγωνιστών που έφτιαξαν το δικό τους δημιούργημα, ένα «μετακείμενο» ξεκαρδιστικό και πρωτοφανέρωτο, μετεξέλιξη του αρχικού γραπτού. Η νεαρά θεατρική συγγραφέας Ελίζε Βιλκ δρέπει δάφνες διεθνώς, αφού ανακάλυψε τον τρόπο να φιλοτεχνεί παλίμψηστα με όπλο την επαναληπτικότητα, δίκην ρεφραίν ή leit-motiv…

Δεν θα σας πω άλλα για να μην προδώσω την υπόθεση του έργου κι αποκαλύψω τις παγίδες και τα τεχνάσματά του. Σας προτρέπω όμως να το ανακαλύψετε μονάχοι σας και σας υπόσχομαι πως θα γελάσετε με όρεξη. Ακόμα κι αν δεν είχατε από πριν, ειδικά τότε…

Δρ. Κωνσταντίνος Β. Μπούρας

www.konstantinosbouras.gr

Info:

https://www.prova.gr/
Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: “Η μέση διάρκεια ζωής των πλυντηρίων” – Noizy.gr

Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: Η μέση διάρκεια ζωής των πλυντηρίων

Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 26 Νοεμβρίου 2019 01:47

Τι είναι τελικά η κωμωδία; Ψάχνοντας το λήμμα, θα βρεις ότι με αυτό τον όρο χαρακτηρίζεται κάθε έργο που έχει ως σκοπό να διασκεδάσει μέσω κάποιου χιουμοριστικού θέματος. Η ακαδημαϊκή της έννοια είναι λίγο διαφορετική, συνυφασμένη με τη σατυρική κωμωδία πολιτικού θέματος. Όλα λοιπόν οδηγούν στο ότι είναι έργο που σε κάνει να γελάς. Το με τι ακριβώς γελάς καθορίζει και το είδος της. Το αν δε γελάς καθόλου, μάλλον την αίσθηση του χιούμορ σου. Εγώ από λάθος θεωρούσα ως «μαύρη» την κωμωδία που σατιρίζει γενικά την καθημερινότητα και όχι μόνο τα θέματα ζωής και θανάτου. Όταν ένα έργο πιάνει μια κοινωνία και την ξεμπροστιάζει, φανερώνοντας όλες της τις αδυναμίες, τις ιδιαιτερότητες και τα κακώς κείμενα, ενώ εκείνη τα θεωρεί φυσιολογικά, την αποκαλώ μαύρη. Ίσως αυτό τελικά είναι απλά κωμωδία. Άλλωστε δεν υπάρχει καλύτερος συγγραφέας και σεναριογράφος από την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και όποιος καταφέρει να τη μεταφέρει με τη μεγαλύτερη πιστότητα, θα αποκομίσει και το γέλιο των θεατών, άσχετα αν αυτό θα είναι λίγο πικρό. Η αλήθεια βλέπεις πονάει, όταν μπορείς να τη διακρίνεις.

Γιατί τα γράφω αυτά; Το λες και έμπνευση, το λες και μεγάλη εισαγωγή για να κερδίσω λέξεις. Αλλά όχι, δεν είναι άσχετα με το κείμενο της πολυβραβευμένης Ελίζε Βιλκ «Η μέση διάρκεια ζωής ενός πλυντηρίου», σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη και ερμηνεία Μαίρη Ραζή, Σωτήρη Τσόγκα και Κωνσταντίνας Κουτουλάκη. Είναι μια ιστορία που διαδραματίζαται στη Ρουμανία το 2009, αλλά για μένα εξιστορεί την Ελλάδα του ‘90. Μια τριμελής οικογένεια μικροαστών (και πολύ τους ανεβάζω), με τον άνεργο σύζυγο λόγω κλεισίματος του εργοστασίου να ασχολείται με συλλογή αποκομμάτων προσφορών από τις εφημερίδες, τη σύζυγο που ουσιαστικά συντηρεί την οικογένεια, αλλά έχει εμμονή με το τηλεμάρκετινγκ, ψάχνοντας τη ευτυχία σε «μαγικά δάση» και «κινέζικες κουκουβάγιες», σκορπώντας άσκοπα χρήματα και την 25χρονη κόρη, που έχει μείνει πίσω ενώ όλες οι γνωστές από την πολυκατοικία έχουν πάει στις Αμερικές για master ή παντρεύονται.

plyntirio1955

Η απαρχή των προβλημάτων στην παρούσα φάση όμως είναι το πλυντήριο που χάλασε και πρέπει να αγοραστεί καινούργιο. Οι διαφωνίες μέσα στην οικογένεια μας παρουσιάζουν το διαφορετικό τρόπο σκέψης των ανθρώπων, που συνήθως πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, ενώ ο κόσμος καίγεται. Μικροπρέπεια και ζήλια ξεπροβάλλουν για τις επιτυχίες των γειτόνων, τουλάχιστον αυτές που νομίζει η σύζυγος για την οικογένεια στο δεύτερο όροφο, ενώ η κόρη έχει άλλη «άποψη» επί του θέματος, έχοντας συγκεκριμένο στόχο. Ο πατέρας δε, ο Τζίκο, ονειρεύεται ότι θα συναντήσει τον έρωτα της ζωής του, που δεν είναι άλλος από τη… Μαντόνα (!) και θα γυρίσει τον κόσμο μαζί της. Όλη αυτή η τραγελαφική κατάσταση βγάζει άφθονο γέλιο, καθώς η ερμηνεία των ηθοποιών θυμίζει κάτι από τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο, σε μίξη με τα πρώτα σήριαλ των πρώιμων χρόνων της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ρομαντισμός που ανακατεύεται με γλυκές μνήμες, μας πάει σε μια εποχή που μοιάζει τόσο μακρινή, αλλά δεν είναι. Σταμάτησε σχετικά απότομα με την κρίση και πιο απότομα σβήστηκε από τη μνήμη μας. Ίσως γιατί θέλουμε να την ξεχάσουμε. Ίσως γιατί αρνούμαστε το γεγονός ότι ήμασταν έτσι ως κοινωνία. Ίσως γιατί τελικά δεν μάθαμε τίποτα από όλο αυτό, παρά μόνο αυτό που κάνουμε πάντα καλά, να γελάμε με τα χάλια των άλλων, αρνούμενοι ότι εμείς συσχετιζόμαστε! Ίσως και να είναι έτσι. Εγώ πάντως δεν το νομίζω. Γι’ αυτό κα θεωρώ το έργο επίκαιρο και χρήσιμο. Με τον τρόπο μάλιστα που μας το παρουσιάζουν οι συντελεστές, σημαντικό. Και ο όμορφος χώρος του θεάτρου Πρόβα είναι ταιριαστός και κατάλληλος για αυτό. Βγαίνοντας μετά στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Ηπείρου, προσγειώνεσαι στο σήμερα, λίγο απότομα βέβαια, αλλά έτσι είναι τα πράγματα σήμερα. Κάποτε όμως ήμασταν κάπως αλλιώς. Εγώ προσωπικά ευχαριστώ τους ηθοποιούς για το ταξίδι στο παρελθόν, ήταν απολαυστικό. Όσοι επιθυμείτε κάτι τέτοιο, σπεύσατε. Αξίζει τον χρόνο σας.

Νάσος Κονίτσας

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση : ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΟΥΚΟΥΤΣΕΛΗΣ
Σκηνοθεσία – Δραματουργική Επεξεργασία : ΝΙΚΟΣ ΣΑΚΑΛΙΔΗΣ
Σκηνογραφική – Ενδυματολογική Επιμέλεια : ΝΙΚΟΣ ΣΑΚΑΛΙΔΗΣ
Μουσική : ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΕΝΤΗΣ
Video Art: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΚΑΣ
Φωτισμοί : ΡΙΖΟΣ ΤΣΙΓΑΡΗΣ
Βοηθός Σκηνοθέτη: ΦΛΑΒΙΟΣ ΝΕΑΓΚΟΥ

ΔΙΑΝΟΜΗ
Μαμά : ΜΑΙΡΗ ΡΑΖΗ
Πατέρας : ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΟΓΚΑΣ
Κόρη : ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ MATWALI ΚΟΥΤΟΥΛΑΚΗ

Πηγή: https://grafei.wordpress.com/2019/12/09/%ce%b8%ce%b5%ce%b1%cf%84%cf%81%c...