Λιδωρίκη Ευγενια
πριν από 1 ημέρες

Ο μπαμπάς.Ο μπαμπάς είναι 99 ετών .Είναι κατάκοιτος στο κρεββάτι.Ζει όμως.Ζει.Ο μπαμπάς έχει επτά παιδιά,επτά αν μη τί άλλο έντονους και διαφορετικούς χαρακτήρες.Η ζωή των παιδιών περιστρέφεται γύρω από τον μπαμπά.Μα γιατί άλλο; Για τη διαθήκη. Για την ακρίβεια για την εκβιαστική αλλαγή των όρων της διαθήκης. Για τη μοιρασιά. Μια μοιρασιά,η οποία δεν μπορεί να είναι ίση για όλους. Όχι ' άνιση θα είναι. Το μεγαλύτερο μερίδιο το διεκδικεί ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του,ανάλογα με το τί έχει προσφέρει.Την ίδια στιγμή συμβαίνει και το εξής : ο μπαμπάς είναι τέλειος. Έχουν ανάγκη τα παιδιά από το γονιό να είναι τέλειος. Δε θέλουν να πιστέψουν, ότι ο μπαμπάς ίσως έχει κάνει απατεωνιές στη ζωή του ή έχει υποκινηθεί από αθέμιτα κίνητρα με σκοπό το κέρδος,εις βάρος άλλων, και την κοινωνική ανέλιξη. Τελικά κι αν υποθέσουμε ή αν δεχτούμε, έστω, ότι ο μπαμπάς είναι σύμβολο -άλλωστε ο Καμπανέλλης παίζει με το συμβολισμό,όπως ο προκάτοχός του Ερρίκος Ίψεν,από τον οποίο έχει επηρεαστεί τα μέγιστα (βλ. "Στη χώρα Ίψεν)- τον βλέπουμε να καθρεφτίζεται σε κάθε έναν από τους χαρακτήρες των παιδιών του,τα οποία έχουν υποπέσει τα ίδια ή τα παιδιά τους σε αδικήματα. Ο ένας πλαστογράφησε αριθμό μετοχών,για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση, η άλλη έχει κόρη αριστερή , ο τρίτος έχει γιο ,ο οποίος μέσα στο Πολυτεχνείο δημιουργούσε εκρηκτικά,ο έτερος έχει γιο κομμουνιστή κ.ο.κ. Κι όλα αυτά τους δημιουργούν ενοχές για το κατά πόσο στάθηκαν καλοί γονείς.Άρα μήπως κι ο μπαμπάς δεν ήταν τέλειος; Αυτή η διάψευση είναι που τρομάζει τα επτά τέκνα τού μπαμπά. Ο τρόμος είναι τόσο έντονος που αδυνατούν να πιστέψουν ,πως ο μπαμπάς φεύγει. Μα είναι τέλειος ,δε θα φύγει ποτέ.Λέει ο Κώστας στο τέλος τού έργου: " Μπαμπά άνοιξε τα μάτια σου να διαβάσεις εφημερίδα". Κι ο μπαμπάς το κάνει. Ανοίγει τα μάτια ,διότι αυτό έχουν ανάγκη να δουν τα παιδιά του. Ο Καμπανέλλης δεν εστιάζει στο θέμα πλουτοκρατία και διαμοιρασμός περιουσίας μόνο ' αυτό το χρησιμοποιεί ως αφορμή ,ως επιφάνεια ,για να εστιάσει, επί της ουσίας κι ας φαίνεται αντιφατικό, ακριβώς σε αυτή την πολύ λεπτή ψυχολογική διεργασία,που αφορά όλο το ανθρώπινο είδος : η διάψευση των προσδοκιών περί τελειότητας γονιών, οι οποίες με την ενηλικίωση θα έπρεπε να έχουν αμβλυνθεί.Κι όμως ,σε όποια ηλικία , μα σε όποια ηλικία κι αν είναι το παιδί φοβάται, ότι τέλειος γονιός αν και πάντα προστατεύει και πάντα δίνει λύσεις ,δεν υπάρχει. Ο κάθε χαρακτήρας είναι κι ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας,της κάθε κοινωνίας.Ο Τσόγκας και η Ραζή ( Κώστας και Αλίκη στο έργο) αγαπούν πραγματικά τον πατέρα,πέρα από κάθε συμφέρον. Είναι κυριολεκτικά εξαρτημένοι από αυτόν ,κάτι ,το οποίο τούς καθιστά σχεδόν άβουλους. Σα να περιμένουν τον πατέρα να βρει τη λύση ,όταν γίνει καλά. Φανερώνουν οι ηθοποιοί αυτόν τον πόνο ,διότι πονούν που ο ανήμπορος πατέρας δεν παίρνει θέση. Φανερώνουν υποκριτικά την αγωνία,την απελπισία,την υποταγή και τη συναίσθηση της ματαιότητας του πράγματος. Ειδικά η Ραζή μάς δείχνει και το θυμό της ηρωίδας της απέναντι στα αλλά αδέλφια και στη στάση τους.Θεωρεί αδιανόητη οποιαδήποτε συμπεριφορά που δε συμφωνεί με τα πιστεύω της και τις αξίες της. Βγάζει αγανάκτηση ."Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά " λέει. Ο Δαρλάσης και η Τσόγκα ( Μαίρη και Τώνης) κοιτούν μόνο το συμφέρον. Δυναμικοί ,διεκδικούν την ανισοκατανομή τής περιουσίας. Αφήνουν να διαφανεί και μια υποφώσκουσα τύψη αλλά επικρατεί η λογική, το "ναι μεν αλλά" χωρίς ενοχή.Μάλιστα η Τσόγκα φανερώνει τη συνεχή επιθυμία επιβολής στους άλλους ακόμη και στον Τωνυ κι ας είναι στο ίδιο " στρατόπεδο". Κι ο Ζιώγας ( Μάνος)αν και εξωτερικά δυναμικός ,μας δείχνει την ευαλωτότητα του χαρακτήρα. Περιμένει από τους άλλους να πράξουν αυτό που ο ίδιος επιθυμεί: τη διεκδίκηση κι αποδοχή του μεριδίου του.Ο Χαρμπάτσης ( Γιώργος)σχεδόν αμέτοχος,μας αφήνει να δούμε μια βαθειά ελπίδα που τον διακατέχει: ότι αυτή η οικογένεια δε θα διασπαστεί για κανένα λόγο αν και ακόμη πιο βαθειά φοβάται τα μελλούμενα. Η πιο εμβληματική φιγούρα όμως είναι η Ρήγου,η θεία,η αδελφή τού πατέρα ,διότι λόγω ηλικίας και διανοητικής κατάστασης είναι κολλημένη στο παρελθόν,στοιχείο που έρχεται σε αντίθεση και αντίστιξη με τις πράξεις των νέων. Σα να αποδεικνύει άθελά της ,τις ανεπίτρεπτες πράξεις των νέων περί διχασμού.Φαίνεται μέσω αυτής και το ποια θα ήταν η στάση του πατέρα αν μπορούσε να πάρει θέση.Ο Καμπανέλλης αν και σε όλα του τα έργα καταγράφει μια συγκεκριμένη εποχή,εντάσσει εκείνο το πανανθρώπινο στοιχείο ,το οποίο καθιστά τα έργα του διαχρονικά. Ο Κώστας λέει στο τέλος: " Ο μπαμπάς δε μας εγκατέλειψε ακόμη.Και στο χέρι μας είναι να μη μας εγκαταλείψει ποτέ".