Κα Ραζή, πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική; Διαβάζω στο βιογραφικό σας ότι έχετε αποφοιτήσει από το Τμήμα της Γαλλικής Φιλολογίας.
Αποφάσισα να ασχοληθώ με την υποκριτική από πολύ μικρή. Όπως γνωρίζετε, εγώ έχω γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, τα καλοκαίρια παραθερίζαμε στην Πρίγκηπο όπου είχαμε ένα σπίτι που είχε σκάλες, και η είσοδος του σπιτιού ήταν ένας χώρος αρκετά μεγάλος. Σε αυτό το χολ κάναμε θεατρικές παραστάσεις. Κόβαμε εισιτήρια, βάζαμε κουστούμια, είχαμε σκηνικά, και παίζαμε διάφορα σκετς που έφερνε η ξαδέρφη μου η Τζένη Μήτση, η οποία σπούδαζε στο Αμερικανικό Κολλέγιο στην Αθήνα. Μας έφερνε τα κείμενα που κάνανε στο μάθημα του Θεάτρου μέσα στο κολλέγιο. Επίσης, εγώ τραγούδαγα πάρα πολύ ωραία Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη. Όλες μας τραγουδάγαμε, χορεύαμε, φοράγαμε τακούνια της μαμάς μας, ρούχα ειδικά, ολόκληρη διαδικασία. Στο τέλος τσακωνόμασταν για το μοίρασμα των χρημάτων. Αργότερα, όταν είχαν μεγαλώσει και ήμουνα γύρω στα δεκατέσσερα, παιζόταν ένα έργο της Βουγιουκλάκη που τραγουδούσε Νιάου νιάου βρε γατούλα. Εγώ το είδα μία φορά στον κινηματογράφο και το τραγούδαγα και το χόρευα, μιμούμουν την Αλίκη κι έτσι με φωνάζανε «το σπουργιτάκι».
Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα το 1965 τα πράγματα δεν ήτανε καλά. Έπρεπε να συνεχίσω τις σπουδές μου, αλλά μ’ έτρωγε και η καλλιτεχνική ανησυχία που είχα από μικρή. Ύστερα από ένα χρόνο και αφού είχα δει και κάποιες παραστάσεις, με την προτροπή ενός φίλου που κι αυτός ήθελε να γίνει σκηνοθέτης, βρέθηκα να δίνω εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης, όπου ήταν 150 άτομα που δίνανε εξετάσεις, και ο Κάρολος Κουν είχε πάρει μόνο δύο. Μεταξύ αυτών ήμουνα και εγώ. Δεν τελείωσα τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, τελείωσα του Θεοδοσιάδη επειδή δούλευα πολύ σκληρά για να μπορώ να πληρώνω τη σχολή και να μπορώ να παρακολουθώ και τα μαθήματά μου για τη Γαλλική Φιλολογία. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω καμιά άλλη δουλειά. Γιατί, όταν διορίστηκα να διδάξω στην Ξάνθη ως καθηγήτρια γαλλικών, είπα στη μητέρα μου ότι δεν θέλω να πάω, θέλω να γίνω ηθοποιός. Η μητέρα μου δεν ήξερε ότι σπούδαζα σε Δραματική Σχολή -το ανακάλυψε στο δεύτερο έτος- γιατί εγώ είχα αναλάβει τα έξοδα των σπουδών μου. Έτσι, όταν αποφοίτησα από τη σχολή με σύστησε ο Θεοδοσιάδης στον Κλέαρχο Καραγιώργη και έπαιξα τους Επιτρέποντες του Μενάνδρου στο Αρχαίο Θέατρο της Σικυώνας υποδυόμενη την Παμφίλη. Δεν θα ξεχάσω ότι κράταγα ένα μωρό και τα χέρια μου είχαν μουδιάσει μέχρι τους αγκώνες μου. Αυτό ήταν το βάπτισμά μου στο σανίδι.

Αναμένουμε τη συμμετοχή σας σε παραστάσεις εν όψει της νέας θεατρικής σεζόν. Πείτε μας για τους ρόλους σας σε αυτές.
Εκτός από «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που παρουσιάζουμε για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Πρόβα, έχουμε και «Το τέρας και εγώ» του Σταμάτη Μαλέλη σε διασκευή του Σωτήρη Τσόγκα, το οποίο παρουσιάζουμε για έβδομη χρόνια για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Εκτός από αυτά τα δύο, θα παίξω και στα μονόπρακτα του Κώστα Μουρσελά με τίτλο «Η κυρία δεν πενθεί».
Στα Τέσσερα Πόδια του Τραπεζιού υποδύομαι την Αλίκη, μια πάμπλουτη γεροντοκόρη που έχει άλλα 6 αδέρφια. Η Αλίκη έχει μια αφέλεια παιδική, θέλει να περνάει καλά, είναι πονηρή, έχει πολύ χιούμορ. Μαζί με τους υπόλοιπους κληρονόμους αυτής της μεγάλης βιομηχανικής επιχείρησης, οδηγείται και η ίδια σε ανταγωνισμούς και μάχες αλληλοεξόντωσης για τα σκήπτρα της επιχείρησης.
Στο έργο «Το τέρας και εγώ», το οποίο έχει βραβευτεί, υποδύομαι για έβδομη χρόνια την Αριάδνη, την ψυχίατρο του ήρωα που πάσχει από κατάθλιψη. Ένας λόγος που έχω αγαπήσει πολύ την Αριάδνη είναι επειδή βοηθάει τον Νίκο να βγει από τον λαβύρινθο της ψυχής του, τον βγάζει στο ξέφωτο τον βοηθάει να πολεμήσει το τέρας και να επανέλθει στις φυσιολογικές ψυχικές λειτουργίες του. Είναι ένας περίεργος ρόλος και, πριν τον παίξω, δεν ήξερα ότι τόσο μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας μας πάσχει από κατάθλιψη. Συζητώντας με θεατές και με τα χρόνια, κατάλαβα ότι είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα η κατάθλιψη και προτείνω όσοι πάσχουν να απευθύνονται σε ψυχιάτρους και επαγγελματίες ψυχικής υγείας.
Τέλος, στο έργο του Κώστα Μουρσελά «Η κυρία δεν πενθεί» έχω έναν ρόλο που μου αρέσει πάρα πολύ. Υποδύομαι μια χήρα που, για να βοηθήσει τον άντρα της όσο εκείνος ζει, ανακαλύπτει τον τρόπο, το κουμπί, όπως λέει. Κάνει έρωτα αρχικώς με τον προσωπάρχη του, ο άντρας της παίρνει καλύτερο μισθό, γίνεται διευθυντής. Μετά ο άντρας της θέλει να βγάλει ένα δίπλωμα οδήγησης οπότε πηγαίνει και με έναν υπαλλήλου του Υπουργείου Συγκοινωνιών και καταφέρνει να πάρει το δίπλωμα ο άντρας της. Μετά, με αυτό τον τρόπο αποκτάει εξοχικό, με τον ίδιο τρόπο διαμέρισμα και προχωράει στη ζωή της βοηθώντας τον άντρα της με έναν όχι και τόσο ηθικό τρόπο. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο ρόλος και χαίρομαι πάρα πολύ που θα τον υποδυθώ.

Η υποκριτική για εσάς έχει καθιερωθεί αρκετές φορές ως οικογενειακή υπόθεση. Πώς είναι να συνυπάρχετε πάνω στη σκηνή με τον σύζυγό σας κ. Σωτήρη Τσόγκα;
Η συνύπαρξή μου με τον Σωτήρη διευκολύνει πολύ τη δουλειά μου στο θέατρο. Έχουμε κοινό υποκριτικό κώδικα. Αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια όταν παίζω μαζί του. Αποκωδικοποιούμε με έναν κοινό τρόπο τα έργα και τους ρόλους μας. Χαίρομαι όταν έχουμε μαζί σκηνές. Όταν με σκηνοθετεί, είμαι πολύ καλή μαθήτρια. Ξεχάσατε να με ρωτήσετε πώς είναι όταν συνυπάρχουμε μπαμπάς, μαμά και κόρη Κοραλία Τσόγκα. Και τότε είμαι ευτυχισμένη!

Θεωρείτε πως το θέατρο έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες σας; Αν κάνετε μια ανασκόπηση των εμπειριών σας σε αυτό, υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε; Που σας στεναχώρησε; Που σας χαροποίησε ιδιαίτερα;
Όταν ξεκίνησα τη θεατρική μου καριέρα είχα μεγάλους στόχους, πολλά όνειρα. Ήθελα να παίξω στον κινηματογράφο, μου άρεσε πάρα πολύ ο κινηματογράφος, έβλεπα μία ταινία κάθε μέρα. Ήθελα να κάνω καριέρα στον κινηματογράφο, αλλά ο δρόμος με οδήγησε μόνο στο θέατρο. Έτσι, μπορώ να πω ότι ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία που κάλυψε όλες τις ανάγκες μου τις καλλιτεχνικές. Αν έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν και στις εμπειρίες μου, τίποτα δεν θα άλλαζα. Μου αρέσει πάρα πολύ το θέατρο, μου αρέσει να σκηνοθετώ, να διδάσκω, αλλά πιο πολύ από όλα μού αρέσει να είμαι ηθοποιός και να ερμηνεύω κείμενα. Τίποτα δεν με στεναχώρησε. Το θέατρο μόνο χαρά και ευτυχία μού έδωσε. Δεν έχω πίκρα, δεν εισέπραξα κακία, είμαι από φύση μου τόσο αισιόδοξη, σκέφτομαι πάντα θετικά Έχω πολύ χιούμορ και δεν αισθάνθηκα στεναχώρια. Από το θέατρο εισέπραξα μόνο χαρά. Ξεκίνησα από την Κωνσταντινούπολη χωρίς να γνωρίζω κανέναν, μόνη μου. Πίστεψα σε αυτό που ήθελα να κάνω και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις. Με μεγάλο πείσμα και αξιοπρέπεια κατάφερα να προχωρήσω και να ολοκληρώσω τους στόχους μου, και το πέτυχα. Είμαι περήφανη για αυτό. Φυσικά η γνωριμία μου με τον Σωτήρη Τσόγκα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία μου. Ο Σωτήρης με βοήθησε καλλιτεχνικά, είναι ένας πολύ καλός σύντροφος, ένας συνοδοιπόρος μου στη ζωή και στην τέχνη και του χρωστάω πολλά γιατί ήταν πλάι μου και στα καλά και στα κακά. Μερικές φορές με ρωτάνε: «Πώς τα πήγατε οικονομικά αφού σκέφτεστε πάντα μακριά από ταμειακές επιταγές;». Στόχος μας είναι πάντα ένα άψογο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Οι δικοί μας χορηγοί ήταν οι συνάδελφοί μας και όλη η ομάδα των σκηνοθετών, σκηνογράφων, μουσικών που πίστεψαν σε μας και στη δουλειά μας και μας βοήθησαν, με τον τρόπο του ο καθένας. Έβαλαν πλάτη να συνεχίσουμε μέχρι τώρα σε αυτό που πιστεύουμε όλοι. Το καλό θέατρο.

Πέραν της ηθοποιίας, διδάσκετε υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Πρόβα». Πώς κρίνετε την απόφαση των νέων που επιλέγουν να ασχοληθούν στις μέρες μας με την υποκριτική; Θεωρείτε πως προχωρούν στην απόφασή τους αυτή βάσει των σωστών αφορμών και κριτηρίων; Είναι ευρέως γνωστό πως πολλοί νέοι γοητεύονται από την προβολή και τα φώτα της δημοσιότητας… Τι θα τους συμβουλεύατε;
Ναι, διδάσκω υποκριτική στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μαίρης Ραζή «Η Πρόβα». Δεν έχω δικαίωμα να κρίνω την απόφαση των νέων που θέλουν να ασχοληθούν με την υποκριτική και το θέατρο, καλά κάνουν. Δεν έχει σημασία με ποια αφορμή και με ποια κριτήρια ξεκινούν. Για μένα μεγάλη σημασία έχει να εκφραστούν σαν καλλιτέχνες και να μην τους μείνει απωθημένο και αργότερα να λένε «να εγώ ήθελα να σπουδάσω θέατρο αλλά δίστασα». Ναι, γοητεύονται από τα φώτα και τη δημοσιότητα και καλά κάνουν. Τι θα τους συμβούλευα; Να ακολουθήσουν το όνειρό τους, το ένστικτό τους, την ανησυχία τους. Η δραματική σχολή δεν είναι γραφείο ευρέσεως εργασίας. Διδάσκονται καλλιτεχνική εκπαίδευση, αποκτούν ένα δίπλωμα αναγνωρισμένο από το κράτος, μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Ίσως ποτέ να μην ασκήσουν το επάγγελμα, αλλά η διαδρομή που θα ακολουθήσουν μαθαίνοντας τα μυστικά του θεάτρου, πάντως, είναι πολύ χρήσιμη για όλη τους τη ζωή. Γιατί το θέατρο αφυπνίζει, μορφώνει, καλλιεργεί τον εσωτερικό σου κόσμο, μελετάς και αναλύεις, διεισδύεις στα άδυτα των μεγάλων συγγραφέων, ξεκινώντας από τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή, τον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη και φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Και σας ρωτώ: ποιο είναι το πανεπιστήμιο στο οποίο θα σπουδάσει ένας νέος και θα του εξασφαλίσει επαγγελματική αποκατάσταση; Αφήστε το παιδιά να είναι ευτυχισμένα και ανασφαλή και φτωχά, αλλά ευτυχισμένα.

Πηγή : https://stentoras.gr/synentefxis/3610-stentoras-to-theatro-afypnizei-mor...