Μαίρη Ραζή: «Δίνουμε αγώνα για να μην μαραζώνουμε»
«Η Πολιτεία έχει χρέος να στηρίξει με πολλούς τρόπους το Θέατρο», τονίζει στη Βραδυνή της Κυριακής

Από Εσμεράλδα Αγαπητού

Κυρία Ραζή, παρουσιάζετε «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στο «Παλιό Πανεπιστήμιο». Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο και σε τι αναφέρεται;
«Για πολλούς λόγους, αλλά συμμετέχουμε και στον εορτασμό του Έτους Καμπανέλλη, 100 χρόνια από τη γέννησή του. “Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού” είναι ο αντίποδας, του κόσμου της “Αυλής των θαυμάτων”. Μία καυστική σάτιρα του 1978, που παραμένει επίκαιρη και είναι από τα πιο σημαντικά έργα της ελληνικής μεταπολιτευτικής περιόδου. Με αφορμή τη διαμάχη για την κληρονομιά μίας μεγάλης επιχείρησης, καταγράφει με συγκλονιστικό αλλά και διαχρονικό τρόπο την απληστία των ανθρώπων και την ακόρεστη δίψα για εξουσία και πλούτο».

Γιατί στο «Παλιό Πανεπιστήμιο»;
«Το “Παλιό Πανεπιστήμιο” στη Θόλου 5 στην Πλάκα, είναι ένας υπέροχος ιερός χώρος, με θετική αύρα, κάτω από τον ίσκιο της Ακρόπολης. Είναι τιμή και χαρά μας να παίζουμε εκεί. Οι παραστάσεις που φιλοξενεί, είναι επιλεγμένες. Ως θεατής, εντυπωσιάστηκα από τα λουλούδια, τα δέντρα, τις βουκαμβίλιες, λες και βρίσκεσαι μέσα σε ένα μυρωδάτο κήπο. Ο θεατής διασχίζοντας το κατώφλι του ξεχνά τις έγνοιες και αφήνεται στο μαγικό κόσμο του Θεάτρου».

Πολυπρόσωπος ο θίασος. Έρχεται κόσμος, ώστε να υπάρχει και οικονομικό όφελος;
«Τολμήσαμε ένα μεγάλο θίασο, γιατί λατρέψαμε το κείμενο. Φυσικά και δεν είναι εύκολο να συντηρηθούν 12 άτομα, αλλά οι καλλιτεχνικές μας επιλογές ήταν πάντα μακριά από… ταμειακές επιταγές. Υπάρχει ένα πιστό κοινό που μας ακολουθεί 38 χρόνια, μας στηρίζει και ξέρει ότι το θέατρο “Πρόβα” είναι ένας πολιτιστικός χώρος με καλλιτεχνική ταυτότητα και μοναδική σφραγίδα. Ξέρει τι θα δει. Έχουμε χρέος να παραμένει ο πολιτιστικός φάρος αναμμένος, δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο υπουργείο Πολιτισμού, στο σπίτι που γεννήθηκε η Μαρία Κάλλας. Δίνουμε αγώνα για να μην μαραζώνουμε και να μην κάνουμε εκπτώσεις στα όνειρά μας».

Η Πολιτεία συμπαραστέκεται;
«Οι επιχορηγήσεις βοηθάνε, αλλά τα χρήματα είναι λίγα. Covid, ανεργία, ακρίβεια, δεν περισσεύουν λεφτά. Η Πολιτεία έχει χρέος να στηρίξει με πολλούς τρόπους το Θέατρο. Εργατικά εισιτήρια, εκπτωτικά εισιτήρια κ.λπ.».

Ο σύζυγός σας, Σωτήρης Τσόγκας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, η κόρη σας Κοραλία Τσόγκα, ηθοποιός, εσείς ηθοποιός και σκηνοθέτιδα. Τρεις δυναμικές προσωπικότητες στον ίδιο χώρο, συμβιώνουν ομαλά;
«Ε, δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, αλλά η σκηνή και ο κοινός στόχος ενώνουν. Επιπλέον, έχουμε κοινό κώδικα Υποκριτικής, και αυτό αποτελεί την αρμονική καλλιτεχνική μας συνύπαρξη. Είναι ευλογία!».

Έχετε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί είναι άλλη η ποιότητα και η αξιοπρέπεια των Ελλήνων της Πόλης. Εδώ, υπάρχει ή την αποζητάτε;
«Ο Ελληνισμός της Πόλης πραγματικά είναι αξιοπρεπής. Έχει δικό του πολιτιστικό στίγμα. Υψηλή αισθητική. Η ποιότητα στον τρόπο ζωής του είναι επιλεκτική. Ο Έλληνας της Πόλης είναι ευγενής, κιμπάρης, γλεντζές, καλοφαγάς, καλοντυμένος, με γνώσεις, κοινωνική μόρφωση, μιλάει ξένες γλώσσες, μετρημένος και με σεβασμό στον συνάνθρωπό του. Ικανός να επιβιώσει με αξιοπρέπεια σε όλες τις δυσκολίες και κανείς να μην καταλάβει τις αντιξοότητες που περνάει. Φυσικά και στην Ελλάδα υπάρχουν χαρισματικοί, ευγενικοί άνθρωποι που εκπέμπουν πολιτισμό και ανθρωπιά, και τους εκτιμώ ιδιαιτέρως».

Οι αναμνήσεις από τα χρόνια σας εκεί; Παίζατε θέατρο με φίλες σας μικρή;
«Οι αναμνήσεις είναι από τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια. Ήμουν πολύ άτακτη, ζιζάνιο. Πήγα Δημοτικό στο Κεντρικό Σχολείο και μετά στο Saint Pulcherie στις καλόγριες. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, από τις πρώτες του σχολείου. Αντιφατικό, γιατί ενώ ήμουν ατίθαση και δεν ήμουν σπασικλάκι, έπαιρνα υψηλούς βαθμούς. Μάλλον, παρακολουθούσα στην παράδοση. Το παρατσούκλι μου ήταν “σπουργιτάκι”, γιατί τραγούδαγα και χόρευα συνέχεια. Μα… φυσικά και παίζαμε θέατρο. Η ξαδέρφη μου Τζένη Μήτση σπούδαζε στην Αθήνα, στο Κολλέγιο, και μας έφερνε κείμενα που μας τα σκηνοθετούσε και τα παρουσιάζαμε στο κοινό με εισιτήρια και τσακωνόμασταν στη μοιρασιά. Αυτός ήταν ο σπόρος που καλλιεργήθηκε μέσα μου και έγινα ηθοποιός».

Ήσασταν πολύ όμορφο κορίτσι όταν ξεκινήσατε. Χάσατε ρόλο επειδή δεν… ενδώσατε;
«Ήμουνα όμορφη, πολλοί με φλέρταραν, αλλά αν δεν μου άρεσε ο άλλος, δεν προχωρούσα. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση με το χαρακτήρα μου να ενδώσω. Δεν μ’ ενδιέφερε αν θα έχανα ρόλο ή να κάνω γάμο με ευκατάστατο κύριο. Εγώ ακολουθούσα και ακολουθώ την καρδιά και τα θέλω μου. Έτσι, δεν νιώθω άβολα για τις τυχόν επιπτώσεις που ίσως είχα στην καριέρα μου. Προχωρώ μόνο και πάντα μπροστά».

Ιδρύσατε το θέατρο «Πρόβα». Θέλατε να έχετε την επιλογή των έργων εσείς;
«Δεν το ίδρυσα μόνη μου. Το 1984, με τον Σωτήρη Τσόγκα και τον Τάσο Δήμα ενώσαμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες και φτιάξαμε τη μη κερδοσκοπική Εταιρεία Θεάτρου το α-θέατο, και την “οδό Ερμού” στο Μοναστηράκι. Αργότερα ,που αποχώρησε ο Δήμας, ιδρύσαμε την Εταιρεία Θεάτρου “Πρόβα” με τον Σωτήρη Τσόγκα, ανεβάσαμε έργα που μας ενδιέφεραν, στην πλειοψηφία τους άπαιχτα, και βάλαμε σιγά-σιγά το λιθαράκι μας στο πολιτιστικό γίγνεσθαι. 90 παραγωγές και 38 χρόνια σκληρής δουλειάς. Διακριθήκαμε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, βραβευτήκαμε. Εγώ λέω: “Όλοι μπορεί να σε προδώσουν, η δουλειά ποτέ”».

Σπουδάσατε Γαλλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο, είστε και καθηγήτρια, διδάσκετε, όμως, στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Πρόβα». Τι σας παρακίνησε να φτιάξετε τη Σχολή;
«Τη Σχολή την ίδρυσα πριν από 22 χρόνια, γιατί μου άρεσε να διδάσκω και ήθελα να μεταδώσω την εμπειρία μου στις νεότερες γενιές. Η διδασκαλία της Υποκριτικής είναι δύσκολη και χρειάζεται ο καθηγητής να έχει μεγάλη υπομονή και αγάπη για τους μαθητές του, να μεταφέρει απλόχερα τις γνώσεις του, τις τεχνικές του, να αποκτήσει την εμπιστοσύνη τους για να του καταθέτουν τις ευαισθησίες τους ελεύθερα».

Βιογραφικό
Η Μαίρη Ραζή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Υποκριτική στις Σχολές Κ. Κουν και Γ. Θεοδοσιάδη, έχει συμμετάσχει σε Τηλεόραση, Κινηματογράφο, Θέατρο. Ένας από τους αγαπημένους της ρόλους είναι η«Ρόζα Εσκενάζυ», για την οποία βραβεύτηκε. Γενικά, στα 60 έργα που έπαιξε, λάτρεψε με πάθος όλες τις ηρωίδες. Εκτιμά την ειλικρίνεια, την τιμιότητα, την αξιοπρέπεια, την μπέσα, τη συνέπεια, τη φιλία. Απεχθάνεται το ψέμα, την πονηριά, την ιδιοτέλεια, το ραγιαδισμό, την προδοσία, τους κόλακες, την αδικία, την αχαριστία, την ασυνέπεια, τις ραδιουργίες, την υποτέλεια. Φοβάται το σεισμό και τα προβλήματα υγείας. Εύχεται να είναι γερή, να κολυμπάει πολλές ημέρες, να έχει περισσότερο χρόνο για την κόρη της, την οικογένειά της, τους φίλους, για διάβασμα, για ξεκούραση με τις γάτες της, για καφεδάκι, για ταβερνούλα.

https://www.vradini.gr/article/politismos/667729-mairh-razh-dinoyme-agwn...