Ο μέγας διδάσκαλος της Αισθητικής είναι η Φύση. Πηγή της Αισθητικής είναι η Αθωότης, με την έννοια του μη προσποιητού, του αυθόρμητου, του α-περινόητου και απέριττου.
Αισθητική και Τέχνη είναι έννοιες παράλληλες. Ταυτίζονται όταν η Τέχνη αποβάλλει τα δεσμευτικά βάρη της Σκέψεως και απλωθεί στον χώρο της φαντασίας, του υποσυνείδητου, που είναι μόνο συλλογικό, και της πέραν των αισθήσεων αντιλήψεως.
Η Σκέψη είναι ο αναγκαίος, αλλά περιττός ύστερα προθάλαμος για την δημιουργία. Είναι ο διάδρομος, που πάνω του πατά γερά ο αθλητής της τέχνης για να απογειωθεί με το άλμα του στον κόσμο της Ποιητικής των Σχημάτων, των Χρωμάτων, των Κινήσεων, των Μελωδιών και των Λέξεων, που γίνονται εν τέλει Τέχνη, όταν ο ΛΟΓΟΣ τους παραμένει αΐδιος.
Τέχνη είναι ό,τι παραλύει και αντιστρέφει την ροή του Χρόνου. Η αισθητική αποτελεί το ορατό μέρος της αόρατης-στην ουσία της-Τέχνης.
Η παροδική και ευτελής μόδα (συρμός), που κάποιοι αρουραίοι ψευτο-διανοούμενοι «ειδικοί», επειδή τους βολεύει, βαφτίζουν αισθητική, είναι κάτι άλλο, που αφορά κυρίως σε πολιτιστικά υποπροϊόντα πάσης φύσεως και μορφής και εξυπηρετεί δουλικώς πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες.
Ας μην ξεχνάμε –για να επανέλθουμε στο θέμα- ότι στη Τέχνη (κι αυτό ισχύει για όλες τις τέχνες) ΟΛΑ έχουν ήδη γίνει πριν, τα πάντα έχουν υπάρξει πριν αποδοθούν με Σχήματα, Χρώματα, Κινήσεις, Μελωδίες και Λέξεις.
Στην αισθητική αποτυπώνονται και δύο άλλες αισθήσεις, που προσδιορίζουν την τέχνη: η Διορατικότητα και η Τηλεπάθεια. Στο πεδίο της δημιουργίας της καλλιτεχνικής Τίποτα δεν ανήκει σε Κανέναν. Γιατί Τέχνη είναι η υλική αναμετάδοση του Αόρατου και του Ανήκουστου, και προϋπάρχουν.

Σωτήρης Τσόγκας